Z drugiej strony Gangesu - street art w Waranasi (zdjęcia)

Stoisz na schodkach i patrzysz na Ganges – słońce tańczy na wodzie, pływają łódki z turystami i bez turystów, w wodzie kąpią się krowy… Okej, a teraz spójrz za siebie.

Na ghatach, kamiennych schodach prowadzących do wody, ciągnących się kilometrami wzdłuż Gangesu, wciąż coś się dzieje. Poranek rozpoczyna się ceremoniami, hindusi zażywają rytualnych i mniej rytualnych kąpieli, kobiety płuczą ryż albo robią pranie, które potem rozkładają na ghatach rozgrzanych późniejszym, południowym słońcem. Krowy i psy wchodzą do rzeki, by zaznać odrobiny ochłody, przewoźnicy naprawiają swoje łódki, na schodach pojawiają się fryzjerzy i golibrodzi, sadhu medytują lub palą haszysz, straganiarze oferują sok z limonki, gdzieniegdzie przemykają spoceni turyści. A gdy upał zelżeje, dzieciaki zaczynają grać w krykieta (to nic, że piłka średnio co drugie uderzenie wpada do wody, to nic), pojawiają się spacerowicze, a Dashashwamedh Ghat przygotowuje się do wieczornej ceremonii ognia. Przez całą dobę płoną stosy pogrzebowe, przez całą dobę ktoś oferuje przejazd łodzią, przez całą dobę ktoś zanurza się w toni świętej rzeki.

Ale ja nie o tym.

Z drugiej strony ghatów bowiem, na murach, murkach i mureczkach, spoglądają w stronę Gangesu osobliwe malunki. Street art to niezwykły, bo często o tematyce sakralnej, często przemycający ekologiczne hasła, czasem kiczowaty i nieporadny, ale za to kolorowy – i dodający tej części miasta jeszcze więcej… piękna. Tak, piękna! Malunki powstałe przy ghatach nie szpecą, choć bywają brzydkie – zdają się być ich nieodłączną częścią, tak jakby powstały setki lat temu i niejedno już widziały. Dlaczego owe GHAT-ffiti tak bardzo pasuje do świętego miejsca hindusów, do pogrążonych w medytacji mędrców, do modlących się w wodzie chłopców, do przyrzecznych świątyń, do zapachu palonych zwłok na Manikarnika Ghat? Cóż, może dlatego, że na ghatach obok sfery sacrum całkiem spokojnie istnieje sobie zwyczajne, obleśne życie – kobieta myje włosy, krowa robi kupę, sprzedawcy wciskają turystom tandetne bransoletki. Jak to w Indiach. Świętość przepleciona z profanum i doprawiona szczyptą sztuki.

Wśród gangesowych graffiti można wypatrzeć prawdziwe perełki. Zapraszam Was w szybką street-artową podróż po Waranasi!

Bóg Śiwa jako król tancerzy. Zwróćcie uwagę na jego włosy. Gdy bogini Ganga spadała z nieba, Śiwa uchronił ją przed upadkiem (a ziemię przed powodziami), pozwalając, by bezpiecznie wylądowała właśnie w jego boskch włosach. Potem rozdzielił wody na strumienie – czyli Ganges i jego dopływy.

Lingam z wężem, czyli obiekt kultu… no nie zgadniecie kogo 😉 Na górze napis „Svaccha Ganga, svaccha Kaśi”, czyli „Czysty Ganges, czyste Kaśi” (Kaśi/Kashi to dawna nazwa Waranasi).

Dyskretne nawiązanie do bhangu na Chousatti Ghat. Czym jest bhang – przeczytacie w jednym z moich wpisów: http://dwarazyziemia.pl/index.php/bhang-bhang-czyzbym-sie-somy-dzisiaj-napil/

Medytujący bóg Śiwa nad jeziorem Mansarovar. Śiwa przedstawiony jest tu tradycyjnie jako Mahajogin – siedzący w pozycji lotosu, okryty skórą tygrysa, z wbitym w ziemię trójzębem i dobrym kumplem wężem owiniętym wokół szyi. Rozpuszczone włosy symbolizują wody Gangesu – a i jeszcze księżyc się w nich zawieruszył.

A tutaj bogini Ganga w swojej własnej boskiej osobie! Jej wierzchowcem nie powinien być jakiś tam zwykły, podrzędny krokodyl, a makara – morski potwór z paszczą krokodyla i ogonem ryby.

Tak zwany kącik integracyjny. Wspólne rozmowy, medytacje i palenie haszu pod czujnym okiem bogów.

Ganeśa zawsze spoko. Nawet przy reklamie siłowni

Chłopcy pilnujący wejścia tacy nieco wyjęci z Radżastanu.

Świątynka. Z lewej małpi bóg Hanumman, z prawej ptak Jatayu (oboje to dobrzy kumple Ramy), przy nich trójzęby – atrybuty Śiwy, na górze modlitwy, na dole zipiący pies.